De moeraal is een mysterieuze verschijning onder de zeedieren en krijgt eerder weinig aandacht.

De soort komt voor in het noordoosten en oosten van de Atlantische Oceaan van Noorwegen tot Senegal, en in de Middellandse Zee. Het is een zoutwatervis die voorkomt in gematigde kustwateren op een diepte van 10 tot 50 meter.

Deze slangachtige murene kan een lengte bereiken van 1,5  tot 1,8 meter. De rugvin strekt zich uit van net achter de kop over de rug waar hij naadloos aansluit op de staart- en aarsvin.  Zij brengen de meeste tijd door in holtes of rotsspleten. Zij scheiden een beschermend slijm af dat hun schubloze huid bedekt, dat bij sommige soorten giftig kan zijn. De kleine ronde kieuwen, ver achter de bek op hun flanken gelegen, maken dat murenen gapen om de ademhaling te vergemakkelijken. Hij heeft grote bek vol scherpe tanden een bruine tot zwarte kleur met gele vlekken of strepen. Hij kan tot 1,5 meter lang worden en meer dan 15 kilo wegen.

Zijn beet kan gevaarlijk zijn voor de mens. De beet is gevaarlijk door het milde gif in het slijm op de ‘huid’ van de vis en door de rottende etensresten die zich vaak in de bek van de murene bevinden.

Hun ogen zijn klein en moeralen zijn vooral afhankelijk van hun sterk ontwikkelde reukvermogen als zij in hun schuilplaats hun prooi afwachten. Het dieet van de vis bestaat hoofdzakelijk uit macrofauna en vis.

Moeraal is populair in zijn vangstgebied aan de Italiaanse westkust en Cyprus. Het vlees bederft zeer snel zodat het enkel lokaal van waarde is.

De moeraal is een vette vis, die rijk is aan eiwitten, omega-3-vetzuren, vitamine A, B12 en D, en mineralen zoals ijzer, fosfor en jodium. Nutri score = B.

ZUCSU: Moeraal past goed in een koolhydraatbewuste voeding, omdat hij geen koolhydraten bevat en veel gezonde vetten en eiwitten.

Het eten van het vlees van murenen is niet geheel zonder risico voor mensen. Deze dieren krijgen nog wel eens het gif ciguatoxine binnen dat door Dinoflagellaten (kleine diertjes die vaak onderdeel zijn van het plankton) wordt geproduceerd. Van dat gif krijg je onder andere buikklachten en soms zelfs hallucinaties. Een aantal klachten kunnen heel lang blijven, tot jaren aan toe.

Aankoop

De moeraal is het hele jaar door lokaal verkrijgbaar, maar de beste periode om hem te eten is van september tot december. Let er bij de aankoop op dat de moeraal een frisse geur heeft, een glanzende huid en heldere ogen.

Moeraal bevat te veel graten voor de gemiddelde viseter, en wordt veel te weinig en onregelmatige aangevoerd voor de reguliere restaurateur, die hem vanwege die graterigheid ook liever niet aanbiedt.

Bewaren

Je kan hem maximaal twee dagen in de koelkast bewaren. Je kunt de moeraal ook invriezen, maar dan verliest hij wel wat van zijn smaak en textuur. Verpak de moeraal goed in een diepvrieszak of -bak en bewaar hem niet langer dan drie maanden in de vriezer.

Moeraal heeft wel een eigen karakteristieke smaak.

Je kunt de moeraal bakken, grillen, stoven of roken. Het is belangrijk om de moeraal goed schoon te maken, want hij heeft een dikke slijmlaag op zijn huid. Verwijder ook de ingewanden en de kop, want die kunnen giftig zijn. Snijd de moeraal in stukken van ongeveer 5 centimeter en kruid ze naar smaak.

Je kunt de moeraal ook marineren in citroensap, olijfolie, knoflook, zout en peper, en hem dan grillen op de barbecue of in de oven.